Οι περιπέτειες των Beatrix και Peggy #4 Προσοχή-Εχτός εαυτού μελιστάλαχτον ποστ

Κτυπά το τηλέφωνο η ώρα 5:30 το πρωί.

"Εξύπνησα σε?"

"Ναι"

"Εφίλησε με και κάτι παραπάνω πράματα"

Ανακάθομαι στο κρεβάτι.

"Λάλε, λεπτομέρειες, κάμνω καφέ"

"Έμπα skype, να κάμω ένα τσhάι και γω".

Εν μακριά, η φίλη μου η Πέγκυ, αλλά θα την ξεχωρίσω που τες άλλες τις Πέγκες τούτη, τούτη θα είναι η Αμερικάνα-not native. 

Εν μακριά, αλλά μιλώ της κάθε μέρα. Εν μακριά αλλά θκιαλέουμε τα ρούχα που θα φορούμε στις περιστάσεις της ζωής μας που το skype. Εν μακριά αλλά πιο κοντά που τους πάντες. Εν αλήθκεια που λαλούν τους ανθρώπους θκιαλέεις τους, κι αν μπορώ να πω ότι έχω ένα άτομο που εν χρειάζεται να μεταφράσω, εν χρειάζεται να υποκριθώ, που μπορεί να είμαστεν διαφορετικές αλλά ίδιες, ένα άτομο που εν οικογένεια χωρίς να έχουμε κοινό αίμα, που θαυμάζω και κατανοώ, που με έναν καφέ μαζί της ηρεμώ, που της μιλώ και ξέρει ούλλο μου το παρελθόν, έχει άποψη για την ζωή μου επειδή μπορεί, και ποτέ δεν κρίνει, έναν άνθρωπο που μπορεί να πεις εν η αδελφή ψυχή σου ρε παιδί μου, ε, έτην εν τjιείνη.

Που ήμασταν μωρά, και εχτυπιούμασταν στην Αθήνα, στες συναυλίες του Χατζηγιάννη, που εθωρούσαμε τον Παπακαλιάτη και θυμούμε σε ενα σήριαλ του είχε δύο φίλες, η μια ήταν Αμερική, και εμιλούσαν κάτι περίεργες ώρες στα τηλέφωνα, ελαλούσαμε πρέπει ναν πολλά καλές φίλες, και δε μας τωρά, κάτι χρόνια μετά, κάμνουμε τες θυσίες που πρέπει. Που με περιπαίζει που σέρνω την φωνή μου nicosian style. Και περνούμε τες λίγες της μέρες στην Κύπρο στη Λεμεσό, μόνες μας ώρες ολόκληρες δεν βάλλουμεν γλώσσα μέσα. Που εννά πάμε Κούβα μόλις μια που τες δύο χάσει το στοίχημα. Που άμα είμαστε μαζί χαχανίζουμε και πίνουμε, και φορούμε τα τακούνια και πάμε για χορούς, και μαγιό και βουτουμε νύχτα στη θάλασσα, και παραπατούμε, και τραγουδούμε φωναχτά τα τραγούδια ώσπου να γδαρτεί ο λαιμός μας. Που εν κάμνουμε δώρα η μια της άλλης επειδή εν ασήμαντα μπροστά σε όλα τα άλλα. Που εν στήριξη, τjιαμέ, ότι ώρα, ότι μέρα, όποτε θέλω, όποτε θέλει. Που εν με πρόδωσε ποττέ, ούτε εγώ εκείνη. Που θέλει χρόνο να δεθεί, όπως και γω, που εν μυστικοπαθής και κλειστή, και άμαν ανοιχτεί και αφεθεί εν πολλά ισχυρός ο δεσμός, άμα κερδίσεις την εμπιστοσύνη της ετέλιωσε, όπως εγώ.

Απλά τωρά εμιλούσα της και επεθυμησα την, καρτερά τον τυφώνα ιμμίσh. 

Η Αμερικάνα δεν αρέσκετε στα αίματα, σαν κάποιες κάποιες, δρα με "καθαρούς" τρόπους-δηλητήρια etc.

Ναι, ναι σας απογοητεύω, υπάρχει και το soft side, φτου και βγαίνω! 

The dating process #9 Μίλησε μου, μίλησε μου, δεν σε φίλησα ποτέ μου

Σε μιαν έξοδο εγνώρισα έναν τύπο είχε μια φάτσα το κάτι άλλο, πονηρόφατσα, πειραχτήρικη, τσακκίρικη, πώς να το εξηγήσω? (τόσα βράδια μόνη και δεν έρχεσαι-δεν με σκέφτεσαι?) Εν μου έδωκε ιδιαίτερη σημασία όλη νύχτα, μεν σου πω έριξε μου 2-3 ματιές και μετά έφτυννε με, εγώ επήρα το προσωπικά να μεν υποκύψει στο φλερτ μου ο παρέας, αγκρίστηκα και εγύρισα που την άλλη. Και την δεύτερη νύχτα που ήμασταν σε κoινή παρέα, ήρτε μετά τη δουλειά και εφόρεν ένα πουκαμισούι θαλασσί πειρασμός my friend αλλά εγώ ούτε που του είπα γεια για να μάθει να μου κάμνει τον καμπόσο. Να τον δεις εφόρησε την διάθεση του την άτακτη και εθώρεν με-εγώ cool και απόμακρη. Anw ήταν μόλις ξαπόστειλα τον #5 και είπα να μεν φερθώ ξανά έτσι. 

Μετά πάω σπίτι, τσααααααααααααααακ friend request. Άτε Beatrix κάμε accept. Ελέγχομεν το relationship status: single. Μια χαράάάάά. Τσααααααααααακ μήνυμα. Και πο ποοοο τι καλή που είσαι, και πο ποοοοο μ΄αρέσει το ταττού σου-και να γυρέυει στο internet την σημασία του, και πο ποοοοοοο δεν το πιστεύω ότι είσαι σινγκλ-γι΄αυτό δεν σου μιλούσα-ishte ρε. Μπουρουμπουρουμπουρουμπουρου. Και μετά ξεκινούν τα καλημέρα όμορφη, καληνύχτα κοριτσάκι (εμένα ρε? εμένα κοριτσάκι ρε?) Ένηγουέη ο τύπος το είχε το λέγειν αλλά είχε και το ψάξιμο του. Είπα να του δείξω ότι δεν είμαι σαν τα άλλα κοριτσάκια, να κόψει τες ατάκες και να αφήσουμε τα παιχνίδια κατα μέρους. Βγαίνουμε μια, βγαίνουμε δυο δεν τα βρίσκουμε, εγώ του δείχνω, αυτός τις συνηθισμένες τακτικές, ε αστα διάλα ρε.

Περνούν οι μέρες, εγώ ξενερουά, δεν απαντώ στα μηνύματά του. 

"Δεν ξέρω τι σου έχω κάνει αλλά δεν θα σε ξαναενοχλήσω" 

Πφφφφφφφφφφφφφφτ. Κάτσε εξήγα, δεν μου έχεις κάνει κάτι, είμαι έτσι, σου το έδειξα, έχεις δίκαιο, μπορεί να σε ξεπαγώσω αν με αφήσεις, δεν θέλω να ξεπαγώσω, δώσε μου μιαν ευκαιρεία, θα δεις αξίζω, ταιριάζουμε, δεν περνούμε καλά μαζί? ναι συγνώμη απλά έτσι έγινε, και γω φοβάμαι, και εσύ φοβάσε, ας προσπαθήσουμε και θα δεις θα τα βρούμε. Μπουρουμπουρουμπουρουμπουρου.

"Θα έρθω να σε πιάσω με το αυτοκίνητο μου, ραντεβού"

Και έρχετε με το αυτοκίνητο, και το πουκαμισούι το θαλασσί-σκέφτουμε μέσα μου ρε μπας και έκανα λάθος-και βρεθούμαστε στην παραλία και κατεβάζει από το καπό δύο τσάντες. Και πάμε στη θάλασσα και βγάζει χαλάκια και στρώνει, και κεράκια, και μουσική, και φαγητό και κρασί, και ποτήρια. Και εγώ να χαχανίζω σαν αποβλακωμένο. Και να καθόμαστε και να τρώμε και να πίνουμε, και cheers και να με βλέπει μες τα μάτια και να κοντεύω κοντά του και να χαμογελά, και να σκέφτομαι αυτό είναι πολύ ωραίο, αυτό θα μπορούσα να το συνηθίσω-νταξ αυτό είναι και λίγο corny και λίγο σαπουνοπερέ, αλλά αλήθκεια ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ BEATRIX ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΤΕΤΟΙΑ.

Περνά η ώρα, καρτερώ καρτερώ καρτερώ πότε εννα πέσει το ευλοημένο το φιλί, ρε τωρά ρε ύστερα. Ε ενύσταξα, πάμε? Παμε λαλεί μου. Ρε να σηκώνουμε δίπλα του να περνώ τα χέρια μου πας τον λαιμό του και να μου χαϊδεύει το μπράτσο μου σκέττα νέττα. Μαζεύκουμε τα ππουρτού μας και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Επιστρέφουμεν, φέρνει με σπίτι μου-άτε καληνύχτα, καληνύχτα, σκέττα νέττα. Εμείναμεν με θκυο σhιειλη καμένα. 

Τα γέριμα και τα σκοτεινά, ίντα άντρας κάμνει τόση προσπάθεια και εν σε βουττά αν μη τι άλλο να σε φιλήσει ΟΛΑΝΤ!  

Ε γιου γκεσς ράιτ, εν εξαναφκήκαμεν-ξενερουά η Beatrix.

ΥΓ. Καβαλιέρος is still here (!?!?!?!), this is an old story-hellooooooooo!

Περί πραγματικότητας

Αναλώνομαι. Κάθε μέρα σε ζήματα. Συζητήσεις. Και κάποιες φάσεις τα μάτια μου ανοίγουν-ή κλείνουν-ή μπαίνει ένα πλέγμα μπροστά τους-ή "ασπρίζουν" όπως θέλω να το σκέφτομαι. Ασπρίζουν και αντανακλούν ολες τις "ακτινοβολίες" τις καθημερινές, όλα τα μικρά, μικρά που μου τρώνε τις στιγμές μου, τα λεπτά μου, τις ώρες μου. Και βλέπω καθαρά.
Την πραγματικότητα. Μου.
Που υπάρχει μόνο για μένα. Όπως η δική σου υπάρχει μόνο για σένα. Όλα στην πραγματικότητα μου είναι δικά μου, και στην δική σου δικά σου. Αυτά που ξέρω τα ξέρω εγώ, και αυτά που ξέρεις τα ξέρεις εσύ, και έτσι πλάθουμε εγώ και εσύ μια πραγματικότητα διαφορετική για τον καθένα, ένα κόσμο δικό μας, μέσα στον οποίο ζούμε μόνοι μας. Είναι όλα σχετικά.
Αν εγώ ξέρω 100 πράγματα, ζω βάσει αυτών. Κι αν αγωνιστώ θα μάθω άλλα 100 και άλλα 100 και άλλα 100. Και μια ζωή θα μαθαίνω, και θα διαβάζω και θα σκέφτομαι, αλλά πάλι δεν θα είναι αρκετό να μάθω τον ΚΟΣΜΟ όπως ακριβώς είναι. Κι αν ζούσα πριν 100 χρόνια, θα ήξερα άλλα, κι αν ζούσα σε 100 χρόνια από σήμερα θα ήξερα άλλα. Κι αν ζούσα σε άλλη χώρα θα ήξερα άλλα. Ακόμα και εδώ που ζώ, τώρα, ξέρω άλλα από εσένα. Και αυτό τα κάνει όλα σχετικά.
Η επιστήμη έλεγε πριν χρόνια άλλα, και σήμερα λέει άλλα, και σε κάποια χρόνια θα λέει άλλα. Νιώθω ότι πάντα όλοι μας θα κοιτάμε από μια τρύπα χωρίς να το καταλαβαίνουμε, πάντα θα νιώθουμε ότι κοιτάμε ξάστερα.
Πορευόμαστε και μαζεύουμε εικόνες και εμπειρίες, και αυτά απαρτίζουν τον κόσμου του κάθενος. Που διαφέρουν από άτομο σε άτομο.
Σε ένα "κόσμο" που μπορώ να δω ένα μικρό ποσοστό του σύμπαντος, για ποιά πραγματικότητα μπορώ να μιλήσω? Σε ένα "κόσμο" που εγώ το βλέπω κόκκινο και εσύ πορτοκαλί για ποιά πραγμακότητα μου λες? Την δική σου ή την δική μου?

Time Out#8 Watching TV-DanSing for Who?

Αυτό είναι ένα ποστ που απλά περιπαίζω

Πιάννει με η sister

"Έλα να δούμε το dancing, άκουσα σhιέζεις γέλιο(ή γέγιο)"

Ε μετά που την ολοήμερη βόλτα-ναι, ναι ήταν μια καταπληκτίκ μέρα που εφάμεν τα νερά με τον Καβαλιέρο-είπα να πάω στο πατρικό να δω τηλεόραση, είναι ακόμα μια έξοδος.

Πάω, εκάτσαμεν με τα ποτά μας-χυμό τjιείνη, εγώ Άης Ττι, του Άη Κκόντακτ ο αδελφός-φκαίνει σου η ξενερουά ονείρωξη Χριστιάνα-μα τούτη η κορούα ήταν συμπαθητική κάποτε-με ένα φουστανούι Barbie cross με Playboy bunny. Μετά είδαμε σε πλάνο την αδερφή της Δρούτσας-I will refer to her as μαούνα from now on-που πρέπει να είναι ένα πάρα πολύ ευχάριστος άνθρωπος, δεν ετάραξε ούλλη νύχτα, ούτε πισκαλιές, ούτε να σκάσει το χειλάκι της-μπας και εδώκαν της τίποτε να αντέξει το υπερθέαμα και επείραξεν την? Μπας και ήταν με τον Αναστασιάδη και they were legalizing it a bit too early? Who knows? ΚΑι μετά είδαμε το σακκάκι του Τjιέηκκ-ποιός ενμποντούτος ο Τjιέηκκ ολαν(τ)?

1. Φκαίνει ο Λουκάς (μα αφού εν Λούκας ινναμπουτακαλαμαρίζετε ούλλα ολάν(τ)?) Να πιστέψω ο Λούκας δεν είχε κάτι άλλο να φορέσει εχτός που το μακούδιν του? Αφού ήταν η ρωβού του σαν τjιείνη της Έλενας που τα παλόνια. Πρέπει να φκει νόμος στην κυπριακή ΤV να μεν θωρούμε πλεόν ρώβες αβέρα κουβέρτα. Μαζί με το "Save the xenerotous foundation" θα ξεκινήσω και το "No more roves pls".

2. Εφκήκεν και ο Μουστάκας μετά-I refer to him as Κουρτουβέλλας from now on. Όλο το σκηνικό ήταν αγγιζωψυχήτικο, sad face, απαγγελίες, καθούμαστεν χαμέ, κιθαρού, φατσούλλες να τες λιώνει η μύλλα σου ένα πράμα, φωτογραφίες sad, εσυγκινίθηκε η Χριστιάνα, ο Τjιέηκκ, o Μουρατίδης, η Δρούτσα, ουυυυυυυ με την αρφή μου ετjιοιλιούμασταν χαμέ, αν εκλαίαν και λλίο θα ήταν ΤΟΠ. Tragic. Μόνο η μαούνα εν εσυγκηνίθηκε. Η κορού η όμορφη που τραγουδά με τον Κουρτουβέλλα εφορούσεν Gregory Morfi-πόθεν εν ο Gregory είπαμεν? Που την κοκκινοτριμιθκιαν? Ishte! 

(Ποιός ενμποντούτος ο Τjιέηκκ ολαν(τ)?)

3. Ύστερα μάνα μου εφκήκε τjιειντο μωρό ο Μαρίνος-we phased out for a while.

4. Εφκήκεν και κείνη η κιουτούα η Μαριλένη-she rocks.

5. Τάσσος-Βαρβάρα ΑΚΑ εμάγγωσεν η μουτσούνα μου, ΑΚΑ ηπια το αμίλητο νερό. Μόνο και μόνο που επαίξαν Harry Potter theme συγχωρούντε.

6. Χριστιάνα yes she is getting prettier and funnier.

Διάλειμμα με την μικρή Ελένη η οποία εσνομπαρε την Queen of Sahla Χριστιάνα Αριστοτέλους και είπε ότι εν θέλει να της πει τίποτε. Ρε μα η Χριστιάνα κάποτε ήξερε να αρθρώσει και καμιά λέξη.

7. Χρύσανθος και Aga-(Ouga) Μα ρε κουμπάρε ήταν σαννα και θωρώ τον τjιύρη μου να κάμνει καρακιοζικλίκκια πας την σκηνή while wantinh to bang Aga-Ouga. Επίσης η Aga-Ouga μιλά καταπληκτικά τα ζούλου? Τι εννοείς ένναιν ζούλου που εμιλούσεν? Τι εννοείς εν ελληνικά?

Πλάνο η μαούνα.

8. Αγαπάω κι αδιάφορω ήταν nice. Και η Παμπίνα αποδεικνύει ότι όσο χωρκάτικο κι αν είναι το όνομα σου άμα αξίζεις μπορεί να τα καταφέρεις ;)

9. H Λούρα εν καλή γαμώτο αλλά εν τέλεια αγκουρωτή. Και αππωμένη, και σημασίας, και κάτσε την μάππα χαμέ, και πες μας και τίποτε άλλο που το Over the rainbow.

10. Φκαίνει ο Δάκης με την Πραξούλλα. Η sister γυρίζει και θωρεί με συγχισμένη. "Μα τούτος ο Δάκης εν επέθανε?". Και ρωτά την Πραξούλλα ο Μουρατιδης αν παίζει άλλα όργανα-how lovely> Και μετά η πρώην υπουργός άρκεψε συζήτηση για τα ζώδια-sic!

(ποιός ενμποντούτος ο Τjιέηκκ ολαν(τ)?)

11. O Τζον ο ρουμάνος Θεός, Θεός με τα κυπριακά του τα θεϊκά. Ας μιλούν κυπριακά ρε παιδί μου σε τούτα τα shows αφου εκφράζουνται καλύτερα.

12. Ρεμπέτικο Κωστάκης-έβαλα καππάτjια Βουλγαρία ή Συρία, και Όλγα με τα παχύ το ssssssss-εν μπορώ να ακούω το παχύ το sssssssss. Ρε guys έχει chance να ξέρετε που ακούμε ρεμπέτικα κάπου στην Λευκωσία?

13. - επάθαν θλάση που την υπερπροσπάθεια.

Πλάνο στην μαούνα.

14. Κείνη η άντρη εν όμορφη, έχει και φωνή-me gusta.

(ποιός ενμποντούτος ο Τjιέηκκ ολαν(τ)?)

Εν άντεξα άλλο, ήρτα home να κοιμηθώ.

Γενικά συμπεράσματα:

α. Κανένας εν ξέρει να μιλήσει σωστά, ασπούμεν Χριστιάνα Αριστοτέλους ήνταλως γίνεσαι παρουσιάστρια και εν ξέρεις να κάμεις μιαν ευλοημένη πρόταση σωστά. Μεν μιλήσουμε για τον Τjιέηκ.

β. Ξενερουά καταστάσεις, μετριότητες, και μέσα σε τούτους ξεχωρίζουν οι ανθρώποι που μπορεί να έχουν κάτι παραπάνω να πουν, αλλά πάλε.

γ. Συνεχίζω να ξερνώ εσωτερικά με το "χιούμορ" του Μουρατίδη.

δ. Όλοι οι τραγουδιστές φκάλλουν τα φρύθκια τους-wtf?

ε. Θέλω να κάμνω παρέα μετον Τάσσο (κείνον τον imported καλαμαρά)

στ. Μουρατίδης-Τjιέηκ 0-300, επέλλανεν τον ο Τjιέηκ.

Απορία:

Ποιός φκάλλει τα φρύθκια του Τjιέηκ?

Time out #7 Κώστα....δεν ήμουνα εγώ γι`αεροπλάνα

Έτυχε και εβρέθηκα πάλε στο αεροδρόμιο. Εγώ by the way βρίσκω την ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ να ταξιδεύω μόνη μου, μπορώ να διανευτώ όσην ώρα θέλω, να γοράσω κανένα περιοδικό και να κάτσω για καφέ να το διαβάσω, ή να έχω το βιβλίο μου, να θωρώ τον κόσμο να πηγαίνει και να έρχεται, να πάω ΠΡΩΤΗ στο gate, να μπω ΠΡΩΤΗ μες το αεροπλανίδιον-ρε I think I am a loner deep inside.  Ή απλά έτσι έμαθα τόσα χρόνια πήαινε έλα? Who knooooooooooows!

Ένηγουεη, εβρέθηκα στο αεροπλανίδιον, εκάθουμουν στο παράθυρο. Επερνούσαν οι συνταξιδιώτες, κανένας δεν καθόταν στις δύο άδειες θέσεις δίπλα μου, επερνούσαν, επερνούσαν, επερνούσαν, ελείψαν. Εχάρηκα προς στιγμής-σαν αθώα αφελής κορασίδα-ότι εν θα εκάθετουν κανένας. Αλλά κι αν ειν` η μοίρα μου σακατεμένη, δεν φταίει ο κόσμος ούτε και `συ. Μπαίνουν μέσα ένα ζευγάρι με δύο μωρά. Ένα 1.5 χρονών και ένα περί των 6 μηνών?!? Εν και λοαρκάζω τα καλά τούτα.  Τσέντες, τεντούθκια, ζακετάκια, κουβερτούες, παιχνίθκια, πιπερά, ένα καζαντί, 2 χρυσόψαρα, 5 μπάλες ποδοσφαίρου έρχονταν προς το μέρος μου. Είδα πανικόβλητη γυρώ μου, υπήρχε μια θέση στην δίπλα σειρά, τρεις άδειες στην σειρά το καθιστούν σχεδόν σίουρο ότι θα κάθουνταν δίπλα μου-αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Eίδα τον παπά, να βατσά τον μιτσή και να κουβαλά κείνα ούλλα, να σταματά κοντά μου, να ανοίγει το ερμαρούι πάνω που τες απέναντι θέσεις και να βάλλει την Άρτα με τα Γιάννενα μέσα. Ήρτε και η μάμμα ποφυσώντας κρατώντας το βρέφος. 

«Όι όι Κώστα θα κάτσω εγώ δίπλα που την κοπέλλα, ξέρεις γιατί» είπε του παπά με νόημα, έμεινα λλίο να σκεφτώ γιατί? Εν λεσβία και κολλά μου? Εν ο άντρας της γαμιόλης και εννά με παρασύρει στην τουαλέττα? Βρωμεί? Βρωμώ εγώ? Αζουλέφκει του? 

Ένηγουεη, έκατσεν η μάμμα δίπλα μου, εφόρεν ένα στράπλεΞ κάτω που την ζακέτα της, και σάννα μου και είχε απελευθερωμένους τους μαστούς της πολλά-σαν την Έλενα που τα άσπρα παλόνια ένα πράμα χωρίς το άσπρο φανελάκι!  Και άρκεψε το μου το πούρου πούρου, εγώ να τσακίζω την σελίδα στο βιβλίο μου με νόημα-που προφανώς εν τω έπιαννε. Ο παπάς απέναντι επροσπαθούσε να κοντρολάρει τον άλλον τον μιτσή που ήθελε να κάτσει με την μάμμα του και η μάμμα του εν εμπορούσε επειδή εβάσταν το βρέφος, ο παπάς να λαλεί τραγουδάκια, πελλάρες, να φκάλλει πιππίλες, πιπερά,  ιστορίες, παιχνίθκια, ο μιτσής αναισθησία, ο σκατομπάσταρτος ήθελε την μάνα του παρά τον κλόουν τον τjιύρη του. Ήμουν στο τσακ να της πω σκάσε, όταν εξύπνησε το βρέφος-«Δε την κοπέλα, μα τι καλή κοπέλα, που ννα μεγαλώσεις να γίνεις και συ έτσι καλή κοπέλλα» dude κόμα 6 μηνών εν τo σκατό.  

Και ύστερα αννοίει το στόμα του το βρέφος και αγκανίζει, άτε λαλώ εννά κάμω υπομονή, εν μωρό, η καημένη η μάμμα, ο καημένος ο παπάς, να μεν συμπεριφέρομαι σαν σπαστικό και να τους αγριοθωρώ, μπορεί να φοάτε το βρέφος. Τούτες οι σκέψεις εδιαρκέσαν περίπου είκοσι δευτερόλεπτα, μετά ελύσαν τα nervous μου.  Και η μάμμα με ένα ύφος περίλυπο-ενθουσιασμένο την ίδια ώρα λαλεί μου, μπορεί να πεινά, ε άτε τάιστην ήταν να της πω αλλά εχαμογέλασα ευγενικά. Φκάλει μιαν κουβέρτα και σκεπάζει το μωρό και τον εαυτό της . Όσπου να σκεφτώ ‘οοοοο μα τι γλυκό’ ΜΠΑΜ κατεβαίνει το στράπλεξ πελλέ μου-εφυεν η φάτσα μου. Πιάννει την τεραστίων διαστάσεων ρώβα και μπακξιώννει την μες το στόμα του βρέφους που ελαγκοδέρνετουν. Τα μάθκια μου εππιρηλλώσαν, το μωρό εν εδέχετουν το βυζί, το βυζί έτρεχε λλίο γάλα, έδωκε μου και η μυρωθκιά του γάλατος μιλούμεν ενεκατώθηκεν το στομάχι μου. Το μωρό να λαγοδέρνετε να πορτοκλωτσά. 

«Μπας και να την γυρίσω που το άλλο» έσκεφτετουν δυνατά

Και να γυρίζει το μωρό προς το άλλο βυζί, είναι πλέον σαν αμφιθέατρο μπροστά μου, και εγώ να κάμνω ότι εν θωρώ, ότι εν επρόσεξα ότι τα βυζιά της φκάλλουν γάλα μες το στόμα του μωρού μπροστά στα μάθκια μου και μυρίζει ΓΑΛΑ! Ο μιτσής ο άλλος να το παίρνει προσωπικά που η μάμμα του μπουκκώνει το βυζί της αδερφής του και όι κείνου, να μας κολλιέται μες τα πόθκια μας «Κάτσε με την καλή κοπέλλα, μα είδες τι καλή κοπέλλα? Έτσι κοπέλλα να παντρευτείς που θα μεγαλώσεις» dude εν ανάμιση χρονού! 

Και μετά, που τα αυτιά μου αρκέψαν να βουίζουν και τα μάθκια μου να τρεμοπαίζουν, ο μιτσής ετράβαν το στράπλεξ και την κουβερτούα να ανεβεί και κείνος πας την μάμμα του, τράβα τράβα εβρέθηκε η μάμμα γυμνόστηθη μες το αεροπλάνον, πας την βία της να χωστεί παρολλίο να πουκουππίσει το βρέφος, το βυζί εξέφυγε που το στόμα του βρέφους και πιτσιλιές που το γάλα επεταχτήκαν σαν σε αργή κίνηση στον αέρα. Ακολουθώντας την τροχιά της μια σταξιά γάλα επροσγειώθηκε πας τον ώμο μου. Εσηκώστηκε η τρίχα μου, ετράβησα την σπάθα μου και είδα τους με τρελλαμένο μάτι.  Εθωρούσαν με φοιτσιασμένοι, πήρα βαθιές ανάσες και έμπηξα το σπαθί μου πας την καρέκλα. 

Τι τραβάμε και μεις οι χορεύτριες. 

Ξενερωτίνη-Μια βιβλιογραφική έρευνα της μάστιγας της πρωτεύουσας.

Έντονη ανυσηχία έχει δημιουργηθεί με αφορμη την δημοσίευση έρευνας του Πανεπιστημίου Κακκαρίστρας σχετικά με τον χορό στα clubs της Λευκωσίας.

Αρχικά η κοινή πεποίθηση οριζόταν στο ότι οι Λευκωσιάτες είναι απλά ξενέρωτοι, μαλλοππάππες και αυτιστικοί. Ήταν ένα μεγάλο πλήγμα στην συνείδηση κάθε νέου Λευκωσιάτη ή Λευκωσιάτισσας να ζει με αυτή τη ρετσινιά, ειδικά όταν είχε να αντιπετωπίσει το bullying από Λεμεσhιανούς που την είδαν οι εκπρόσωποι του γλεντιού. Ψυχολογικά προβλήματα και φοβίες ακολούθησαν, με αποτέλεσμα ο Λευκωσιάτης να συχνάζει σε "lounge" bars όπου και καλά επειδή εν ήταν club-μονο κατ'ονομασία-δικαιούτε να είναι όσο ξενέρωτος τραβά η ψυχή του.

Φως στα σκοτεινά αίτια αυτής της κατάστασης έρχετε να ρίξει η έγκριτη έρευνα του Πανεπιστημίου Κακκαρίστρας. Ωθούμενοι από σχετικές έρευνες στο εξωτερικό προέβησαν σε ανάλυση των πρωτεϊνών του αίματος. Η έρευνα επικεντρώθηκε σε άτομα που συχνάζουν σε clubs, bars και στην blinkers της πρωτεύουσας (όχι της πολιτιστικής, της κανονικής). Σημαντικές ποσότητες της μη ποσοτικοποιημένης, μέχρι πρότινος, πρωτεϊνης ξενερωτίνης ανιχνεύτηκαν στο αίμα των συμμετεχόντων. 

Ο μηχανισμός δράσης αυτής της πρωτεϊνης αυτής δεν έχει ακόμα εξακριβωθεί πλήρως αν και θεωρείται ότι έχει στο ενεργό κέντρο του μορίου της ειδικό ολιγοπεπτίδιο το οποίο προσδένεται στο κέντρο διασκέδασης και coolness του εγκεφάλου-για τους αδαείς βρίσκεται πάνω που τον ιππόκαμπο ασπούμεν τς τς τς. Στην πρώτη φάση η πρόσδεση της πρωτεϊνης αυτής απενεργοποιεί τον χορό και τον μετατρέπει σε ελαφρό σούσμα δεξιά-αριστερά κρατώντας το ποτό. Επίσης ενισχύει την παρατηρητικότητα ποτjιεί ποδά να δούμεν πόσους ξέρουμεν-ποιοί μας ξέρουν, και την ανάγκη να το παίξουμε παράγοντες. Στην επόμενη φάση νομίζουμε ότι αντί Occhio κλπ πάμε στην τελετή των Όσκαρς οπότε και φορούμεν τουαλέττες/φουρώ/lady gaga style shit και καθώς μπαίνουμε στον χώρο κάμνουμεν τες αχάπαρες-νοτ γιου αχάπαρη δε άδερς-αλλά θωρούμε πουκάτω πουκάτω ποιοί μας παρατηρούν σάζοντας την φραντζού μας. Επίσης χάνουμεν κάθε ανάγκη για διασκέδαση και μιλούμε με τους γύρω λες και είμαστεν σε κκαφέ, μόνο που πρέπει να παουρίζουμεν επειδή εν δυνατή η μουσική στο lounge-που κατακρίβειαν εν club-αλλά λαλούν το lounge. Στην τελική φάση της παραμονής της ξενερωτίνης στο κέντρο διασκέδασης και coolness οι Λευκωσιάτες γίνουνται τέλεια ξενέρωτοι, παν και σε άλλες πόλεις σε αναζήτηση διασκέδασης αλλά τίποτε εν γίνεται, παν σε ούλλα τα lounge/clubs etc στέκουνται ποτjιει ποδά, παίζουν τους όμορφους, κάμνουν στιγμιαίο άη κκόντακτ με κίνδυνο να τους κάτσει καμιά, και μετά δεν το συνεχίζουν, κυκλοφορούν με τα ρουχούθκια τους τα ντιζαηνάτα σαν απόκληροι της χαράς....με την ξενερωτινή για πάντα ενωμένη στο κέντρο διασκέδασης-τjιαμέ στον ιπποκαμπο, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. 

Η προέλευση της πρωτεϊνης αυτής στους πρωτευουσιάνους αποτελεί μυστήριο, ίσως να είναι κάποιες χημικές ουσίες στο νερό, οι οποίες δεν επιβιώνουν-άρα και δεν έχουν το ίδιο αποτέλεσμα-του διαλύματος χλωρίου που πίνουν στην Λεμεσό. Ίσως πρόκειται για κακόβουλη ενέργεια επιμόλυνσης του πύργου της Υδατοπρομήθειας ώστε να εξοντωθεί ηπρωτεύουσα της Κύπρου και να μην εκλεγεί πολιτιστική πρωτεύουσα. Όλες οι θεωρείες είναι υπό έρευνα.  

ΥΓ> Εμετακόμισα και αρνούμai να γοράσω τηλεόραση-εν βαστώ κιόλας-οπότε έχουμε κάθε μέρα ανάρτηση :P

Άτομα τα οποία ο κόσμος θα ήταν καλύτερο μέρος διά της απουσίας τους

2. Οι εκφωνητές ραδιοφώνου/δημοσιογράφοι που εν μπορούν να πουν φιλιά, γυαλιά, αγκαλιά, και λένε με ATTITUDE: φιΓιά, γυαΓιά, αγκαΓιά - its your fucking job to pronounce correctly asshole

Facebooking #2

Μια φίλη μου πόσταρε αυτό:

Ε προκαλεί δεν προκαλεί?


Beatrix Kiddo: na tous anijume oullous na evrume tin esoteriki tous omorfia? vallo to spathi an tous kratas kato :P

Ακόμα εννα απαντήσει..... 

Το τσίρκο ΙΙ

Περνούν οι κλόουν που μπροστά μου, οι ακροβάτες, χαμογελούν μου, περνούν τα λιοντάρια δείχνοντας τα δόντια τους, κάθομαι στην μέση. Περνούν οι ταχυδακτυλουργοί, οι μάγοι με τα λαμπερά τους ρούχα, όμορφα κορίτσια με στρας στα μαλλιά. Περνούν οι ελέφαντες τα άλογα, οι τίγρεις, πουλιά εξωτικά πετούν μέσα στην τέντα. Κάθομαι στο σκαμνί στο κέντρο της τέντας. Η παρέλαση περνά που μπροστά μου, η μπάντα παίζει εύθυμα, όλοι φοράνε στολές λευκές και παίζουν ρυθμικά. Άλλος το τύμπανο, άλλο το τρομπόνι, όλοι με χαμόγελα στα πρόσωπα.

Η πομπή παρελαύνει κυκλικά γύρω μου, πετάνε μπάλες και τις αρπάζουν, καταπίνουν σπαθιά, ξερνάνε φωτιές, χορεύουν και γελούν. Τα ζώα άλλα βαριεστημένα, άλλα αλαφιασμένα ακολουθούν, η μπάντα δίνει τον ρυθμό. Και το τέλος της πομπής γίνεται ένα με την αρχή της, δεν έχω τρόπο να φύγω. Κάθομαι στο σκαμνί, πόδια ενωμένα, χέρια σταυρωτά. Βλέπω δεξιά αριστερά, δεν έχω τρόπο να φύγω. Ο ρυθμός γίνεται πιο γρήγορα και η διάμετρος του κύκλου πιο μικρή, πλησιάζουν προς το μέρος μου και κινούνται όλα πιο γρήγορα, όλα πιο παρανοϊκά. Προσέχω τις λεπτομέρειες, τις αφύσικες κινήσεις τους, τα περίεργα χρώματα τους, τα παγωμένα χαμόγελα. Η καρδιά μου χτυπά όλο και πιο γρήγορα και το βουητό στα αυτιά μου δυναμώνει, τα μάτια μου σκανάρουν τον χώρο γρήγορα, σε πανικό. Νιώθω να κυλάει κάτι στο πρόσωπο μου, αγγίζω το μάγουλο μου και είναι υγρό, κλαίω? Εγω κλαίω? Από πότε? Πλησιάζουν και μπορώ να τους δω, σάπιους και δύσοσμους, τώρα πια τρέχουν και κάνουν χαμογελαστές αφύσικες γκριμάτσες μπροστά μου, γελούν απόκοσμα. 

"Τι κοιτάς?" μου λέει ο ακροβάτης. 

Δεν μιλώ, τον κοιτώ τρομοκρατημένη ενω το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Βουητό από 10 000 μέλισσες μέσα στο μυαλό μου.

"Νομίζεις είσαι καλύτερη? Είσαι καλύτερη από μας?" φωνάζει τις λέξεις στα μούτρα μου.

Αγκαλιάζω τα γόνατα μου και βλέπω τα χέρια μου, σάπια, πασπατεύω τα ρούχα μου, η κοιλιά μου σάπια, ο λαιμός, το σώμα. Χορεύουν τώρα πια γύρω μου, με αγγίζουν. Γονατίζω και με καταπίνει το τσίρκο. 

Κάπου βραδιάζει, δεν πειράζει, πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ.

Time Out #6 Ματωμένος γάμος

Όταν έπιασα το προσκλητήριο  3 μήνες πριν τον γάμο ήξερα το μέσα μου, ότι αυτή θα ήταν μια νύχτα που θα την θυμούμουν για πάντα.  Με προσκάλεσαν σε γάμο στο καταπληκτικό Λιοπέτρι? Αυγόρου? Σε ένα χώρο δεξιώσεων που δεν θυμάμαι το όνομα. Δεν αναφέρω πότε ακριβώς ήταν μην καρφωθούμε.

Εξεκίνησα να πάω, εν αντροπή να μεν πάμε. Είπα να πηαίννω σε γάμους που τουλάχιστον μιλώ με τους συμμετέχοντες συχνά-aka τουλάχιστον 1 φορά το δεκαήμερο. Είχε ένα σχεδιάγραμμα-ΕΤΣΙ χάρτη με το συμπάθιο- πας το προσκλητήριο, όι στρίψε τjιαμέ, όι περνάς που το τάδε, όι θωρείς το κείνο στα δεξιά και πάεις πάνω σε ένα δρόμο κουρβωτό, αγχώθηκα έστω κι αν ξέρω την Κύπρο αρκετά και δεν χάνουμε εύκολα.  Και κάπου μεταξύ του καφέ Φοντάνα και του δρόμου του κουρβωτού-που δεν το έβρισκα-εχάθηκα. Ο λαβύρινθος του Πάνα γαμώτο. Επετάσσουνταν μυθικά τέρατα που τα σκοτάθκια, ο δρόμος έμοιαζε ατέλειωτος, κάπου εσhιάστηκα και τον Μινώταυρο-άσε έκαμα τα πάνω μου. Επαρακαλούσα να μεν βρεθώ τίποτε στα κατεχόμενα. Ήβρα έναν χωρκανό σε μια πεζίνα-που επήρε μμάτι τες ζάμπες μου μες το car τέλεια ποθκιάντροπα-εξήγησε μου. Βρίσκω το κέντρο μετά που κανένα μισάωρο.

 Κατεβαίνω που το Beatrix-mobile ισhιώνω το φουστανούι μου το κόκκινο στέκουμε στες τακκούνες μου μες την χωματjιά και αγναντέυω το Hall που γίνεται η δεξίωση. Κόσμος και κοσμάκης, το πάρκινγκ γεμάτο, τεραστίων διαστάσεων. Όντας σινγκλ επήα μόνη μου καμαρωτή, καμαρωτή εστάθηκα στην σειρά η οποία έφταννε ως το παρκινγκ, εκαρτέρουν μισήν ώρα να τους δώκω το φακελλούι μου, έδωκα τους το φακελλούι μου, εκαρτέρουν μισή ώρα να πιάσω φαί που το (μ)πουφέ. Είχε κάτι φαγιούθκια τίπικαλ του γάμου, καμιά σαλατού, καμιά πατατού, καμια σουβλού. Κάτι ξυδάτα μαραμένα. Και φρούτο, κάτι μήλα αμολυμένα με κάτι ροδάκινα καταφατjιημένα-μιλούμε για Quality Control όι αστεία! Μετά αγνάντεψα το κέντρο-το οποίο έχει το σάιζ του ΓΣΠ, είδα την παρέα μου, επήα προς το μέρος τους, τα μμάθκια του κόσμου εκρούζαν πας εκείνους που ερέσσαν, έκατσα, έφαα, εδώκαν μου και ένα κουραπιέ, τα νεύρα μου, δώκε ρε κουμπάρε ένα λουκκούμι να το ευχαριστηθώ, εν κανεί που ήρτα μες τα τριβήλλουρα για χάρη σου. 

Εκάτσαμε και πρώτο τραπέζι πίστα, είχε κάτι (γ)κόμενους στο δίπλα τραπέζι, με το κοτσί το σγουρό, μαύρους και κεινο το ύφος "μες τον νου μου είσαι στα 4, αππάρα μου". Είχεν έναν άκκανε και το κάτω χείλος του-επάθαμεν shock. Στο κέντρον της παρέας με αυξημένη την συγκέντρωση της τεστοστερόνης, εκάθετουν ο "αρχηγός", με σπιρτόζικο υφάκι, ποκείνο που έχεις άμα καπνίζεις και μπαίνει ο καπνός με τα μάθκια σου και κλείεις τα ελαφρά για να προστατεύσεις τους οφθαλμούς σου, Clint Eastwood ένα πράμα. Ένηγουέη ο μη χέσω-Clint έφκαλλε τους οφθαλμούς του πας την "φίλη" μου-ούφου έχει και πιο ωραίες μου στον κόσμο.

Και αρκέφκει η μουσική, στο κέντρο, που εγίνετουν το πάρτυ, το γαμήλιο πάρτυ, γάμος, χαρά-υποτίθεται! Και ξεκινά μου με το "'Ολα σε θυμίζουν", συνεχίζει με "Το λάθος" (ασλανίδου), "Το πάτωμα" και άλλα εύθυμα, κύριε ελέησον δηλαδή, ύστερα έμαθα εν η νύφη που τα διάλεξε. Ύστερα συνεχίζουμε με πιο ελαφρολαϊκό πρόγραμμα και φκαίνoυν πάνω οι γέναιτjιοι, σούστου και να σουστείς. Αρέσκουν μου ειδικά τζιείνες που σούζουντε εχτός ρυθμού εν η αδυναμία μου. Και έχει μιαν τύπισσα, ωραία γεναίκα, ντυμένη ελαφρά lady Gaga, χορεύκει έτσι πιο προκλητικά, έχει το κλώσμα μες το γιαίμα της γαμώτο, χορεύκει μπροστά στο τραπέζι του μη χέσω-Clin, ο οποίος καπνίζει τσιγάρο σέρτικο και θωρεί την φίλη μου με πόθο. Η lady Gaga σhιάζεται την φίλη μου και σhιυλλιάζει πάει και κάθεται μες τα νεύρα. Εντομεταξύ το παναύριν επήρε φωθκιά, εμπαίνναν μέσα τα κοπελλούθκια στην πίστα, εππέφταν χαμέ, εκλαίασιν, οι γέναιτjιοι να χορεύκουν, να μπλέκουνται τα κοπελλούθκια μες τα πόθκια τους. Εμπήκαν τα ζεϊπέκκικα, ο  μη χέσω-Clint εσηκώστιν με το τσιαρούιν το σέρτικο να χορέψει μπροστά που την φίλη μου. Η lady Gaga αφήνιασε, εθώρεν μας και εκαταλάβαινες ότι εκουτσομπόλευκε, εμέναν ελύσαν τα νεύρα μου. Σηκώνουμε να πάω τόιλετ και να φύω. Περνώ μπροστά που το τραπέζι της lady Gaga και λαλεί της φίλης της-

"Μάνταλως καταλάβουντε οι λευκωσιάτισσες που νομίζουν ότι έχουν στιλ"

Εν εγύρισα πάνω της και επροχώρησα. Στο στραφίν, εβάλαν τες καρέκλες και εν εμπορούσα να ρέξω. 

"Να περάσω?"

Εχαχανίζαν. 

"Μπορώ να περάσω?" ξαναρωτώ poking her στην πλάτη με το δάκτυλο μου

Εχαχανίζαν.

Φκάλλω την σπάθα και κόφκω της την κεφαλή της. Οι φιλενάδες επαγώσαν. 

"Τωρά μπορώ να περάσω?"

Ετραβήσαν τες καρέκλες τες πλαστικές γρήγορα και ανοίξαν μου το δρόμο. 

"Ευχαριστώ" είπα χαμογελώντας "ότι κι αν εν η ευγένεια σε τούτο τον τόπο α?"